Uzuuun stres yüklü bir dönem geride kaldı. Artık biraz gezmek; zihnimi boşaltmak, belirsizliklerin verdiği keyifsizliği üzerimden atmak istiyorum. Ancak notların açıklanmaması, bazı planlarımın suya düşmesi ve diğer sebepler buna olanak vermiyor. Evet belirsizliklerin çözülmesini çok istiyorum, artık ne olucak diye düşünüp kendimi bitirmek, yorulmak istemiyorum. Eve geldiğimde yastığa yüzümü koyduğumda zorlamayla da olsa gülümsemek istiyorum. Sesimi kimse duymasın diye yüzümü yastığa gömmek hiç keyifli olmuyor!
Evet rahatlamak için biraz gezmek istiyorum, ama gezmelere çıkamaz oldum. Hatta gecenin bir vakti hatırı sayılır arkadaşlarımı çağırıp, kısa sürede onları ekmeyi düşünür oldum. Örneğin, ''Benim çok üzerime geliyorsun. Rahat bırak bir ay'' diyenler beni rahat bırakmıyor, tamamiyle sağlığımı zorlar şekilde kafamı bulandırıyor. Ne yapsam bilmiyorum...
Ben burada neredeyim, nerede olmalıyım bilmiyorum. Belirsizlikler en çok rahatsız olduğum şey iken en çok değer verdiklerim beni belirsizliğe yöneltiyor. Akşam eve gidince yastığa yüzümü gömüp kimseye sesimi duyurmamam gerek dememe neden oluyor... Aslında sabaha kadar bisiklete binmem zihnimi boşaltacak iken bunu bile yapamayacak rahatsızlık halimde yastığa yüzümü gömmek en güzel çözüm oldu.
Yok artık eskisi gibi olamayacağım. Bu belirsizlikleri aceleci davranıp yanlış yorumlamamam gerek diyordum ama artık başka türlü de yorumlamama imkan kalmıyor... Arkadaşlarımla geziyorum, içiyorum sefam olsun demekle ne yapmak istediğini çözemesem de ben bundan tek bir sonuç çıkarıyorum. ''Ben sana defol diyemiyorum, bari sen benden nefret et rahatlayayım...''
Daha önce de dediğim gibi ne yapsam bilmiyorum. Ünlü'nün bu isimde bir şarkısı vardı, onu dinledim ve çok güzel bir alıntı buldum... Gündüz zaten senin için yoktum, biliyorum...Madem çok istiyorsun bundan sonra gece de olmayacağım. Fazla yorulmana gerek kalmadan; gidiyorum gündüz, gece...
Tunç
['' ? '', yol vermedin, ben neyleyim?]
Evet rahatlamak için biraz gezmek istiyorum, ama gezmelere çıkamaz oldum. Hatta gecenin bir vakti hatırı sayılır arkadaşlarımı çağırıp, kısa sürede onları ekmeyi düşünür oldum. Örneğin, ''Benim çok üzerime geliyorsun. Rahat bırak bir ay'' diyenler beni rahat bırakmıyor, tamamiyle sağlığımı zorlar şekilde kafamı bulandırıyor. Ne yapsam bilmiyorum...
Ben burada neredeyim, nerede olmalıyım bilmiyorum. Belirsizlikler en çok rahatsız olduğum şey iken en çok değer verdiklerim beni belirsizliğe yöneltiyor. Akşam eve gidince yastığa yüzümü gömüp kimseye sesimi duyurmamam gerek dememe neden oluyor... Aslında sabaha kadar bisiklete binmem zihnimi boşaltacak iken bunu bile yapamayacak rahatsızlık halimde yastığa yüzümü gömmek en güzel çözüm oldu.
Yok artık eskisi gibi olamayacağım. Bu belirsizlikleri aceleci davranıp yanlış yorumlamamam gerek diyordum ama artık başka türlü de yorumlamama imkan kalmıyor... Arkadaşlarımla geziyorum, içiyorum sefam olsun demekle ne yapmak istediğini çözemesem de ben bundan tek bir sonuç çıkarıyorum. ''Ben sana defol diyemiyorum, bari sen benden nefret et rahatlayayım...''
Daha önce de dediğim gibi ne yapsam bilmiyorum. Ünlü'nün bu isimde bir şarkısı vardı, onu dinledim ve çok güzel bir alıntı buldum... Gündüz zaten senin için yoktum, biliyorum...Madem çok istiyorsun bundan sonra gece de olmayacağım. Fazla yorulmana gerek kalmadan; gidiyorum gündüz, gece...
Tunç
['' ? '', yol vermedin, ben neyleyim?]
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder