Kafam çok karıştı yine... Aklıma garip garip cümleler geldi. Bana keyif vermeselerde ilerde hatırlamak isteyebileceğim için hemen buraya düşeyim dedim...
Uyuyorum diyince hep merakla soruyorum kendime; uyuyor muyum bildiğimiz anlamda? Yoksa ayakta mı uyuyorum? Kendimi uyanık sandığım anlarda düşte, düşte sandığım anlarda uyanık mıyım?
Uyku düzenimin bozulduğu şu zamanlarda aslında bu soruları sormam çok normal, ancak bir insanın ne zaman uyuyup ne zaman uyanık olduğunun bilincine varamayacak şekilde aptallaşmasının bir nedeni olmalı diye düşünüyorum. Hatta sadece !bir' nedeni olmalı...
Uyanık olduğumu sandığımda herşey güzel gözüküyor aslında, ama hep sonu kötü bitiyor. Uyuduğumu sandığımda ise hep kötü... Kabus diyebileceğim şeyler, acı veren görüntüler sürekli zihnimde dolaşıyor... Evet, belki de uyanık olduğumu düşündüğüm anlardan uyuduğumu düşündüğüm anlara bu yüzden geçmekte zorlanıyorum.
Fark edebildiğiniz gibi uyanık olduğumda biraz umut varken uyuduğum zamanlarda umut hiç yok. Acaba diyorum bir yanlışlık mı var? Ben bunları ters algılamış olmayayım? Genelde rüyalarda umut yüklü olmaz mı? Benim en umutlu halim o kadar karamsar mı?
Ben çözemiyorum bu durumu; kendimi akıllı sanırdım ama zerre kadar da yokmuş gördüğüm kadarıyla... Boşa imalar, boşa anlamlar yükleyip zaman zaman kendimi hoş hissediyorum. Ama yine bir gerçeğe takılıp yine bomboş hissediyorum. Hayat dediğim şey sürekli hoş,boşluklarda geçiyor.
Herşey uyanık olduğum veya olmadığım zamanların çözümünde yatıyor ve bundan sonra bunların hangisinin doğru olduğuna ben bile kendimi inandıramam biliyorum.
Yok daha devam etmeyeyim. Bi ağlamadığım kaldı :). Zaman bunun da ilacıdır, değil mi? Değil mi ? :O
Tunç
Uyuyorum diyince hep merakla soruyorum kendime; uyuyor muyum bildiğimiz anlamda? Yoksa ayakta mı uyuyorum? Kendimi uyanık sandığım anlarda düşte, düşte sandığım anlarda uyanık mıyım?
Uyku düzenimin bozulduğu şu zamanlarda aslında bu soruları sormam çok normal, ancak bir insanın ne zaman uyuyup ne zaman uyanık olduğunun bilincine varamayacak şekilde aptallaşmasının bir nedeni olmalı diye düşünüyorum. Hatta sadece !bir' nedeni olmalı...
Uyanık olduğumu sandığımda herşey güzel gözüküyor aslında, ama hep sonu kötü bitiyor. Uyuduğumu sandığımda ise hep kötü... Kabus diyebileceğim şeyler, acı veren görüntüler sürekli zihnimde dolaşıyor... Evet, belki de uyanık olduğumu düşündüğüm anlardan uyuduğumu düşündüğüm anlara bu yüzden geçmekte zorlanıyorum.
Fark edebildiğiniz gibi uyanık olduğumda biraz umut varken uyuduğum zamanlarda umut hiç yok. Acaba diyorum bir yanlışlık mı var? Ben bunları ters algılamış olmayayım? Genelde rüyalarda umut yüklü olmaz mı? Benim en umutlu halim o kadar karamsar mı?
Ben çözemiyorum bu durumu; kendimi akıllı sanırdım ama zerre kadar da yokmuş gördüğüm kadarıyla... Boşa imalar, boşa anlamlar yükleyip zaman zaman kendimi hoş hissediyorum. Ama yine bir gerçeğe takılıp yine bomboş hissediyorum. Hayat dediğim şey sürekli hoş,boşluklarda geçiyor.
Herşey uyanık olduğum veya olmadığım zamanların çözümünde yatıyor ve bundan sonra bunların hangisinin doğru olduğuna ben bile kendimi inandıramam biliyorum.
Yok daha devam etmeyeyim. Bi ağlamadığım kaldı :). Zaman bunun da ilacıdır, değil mi? Değil mi ? :O
Tunç
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder