Hep kızardım; ''ne kadar tembel milletiz, daha doğru dürüst konuşmaya dermanımız yok!'' diye... Doğru cümle kurmaya özenmeyenlere, ağzında 1-2 kelimeyi geveleyip birşey anlattığını sananlara uyuz olurdum. Kendimi çok ala bir konuşmacı saymıyorum elbette... Benim de yanlışlarımın olduğunun bilincindeyim ve düzeltmeye çabalıyorum.
Ancak bugün ki ''gevşekler ve geveleyenler'' sonucunda umutsuzsanız, umut ''sussanız*'' diyebiliyorum. Hayal gücümün gelişmesinde çevremdeki bu tip insanların etkisi olduğunu düşünüyorum. Onlarda gerekli bize; hayatımıza renk katsınlar diye...
Güneşin doğuşunu gördüğüm şu saatlerde, bugünün güzel olacağını düşünüyorum.
Tunç
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder